بی‌طاقت

دی شنید از محتشم هرچند تلخ آن نوش لب گفت از بی‌طاقتی و ناشکیبائی است این

دور از او بی‌طاقتی باشد که روزی چند بار محنت و دردی و داغ انتظارم می‌کشد

بحر برخود می‌تپد از خود فروشیهای موج عالمی بی‌طاقت است از مردمان تر زبان

عجب عجب که برون آمدی به پرسش من ببین ببین که چه بی‌طاقتم ز شیدایی

گریه را بی‌طاقتی آموختن حق من است در دو مجلس قطره را همچشم طوفان می‌کنم

چارهٔ بیداد خوبان یک تغافل بیش نیست کار از بی‌طاقتی در عشق مشکل کرده‌اند

باین بی‌طاقتی کارم سپرداریست در رزمی که دل در سینة شیران جنگاور کند بازی

خشک می‌گردد ز حیرت چون به دامانش رسد می‌کنم بی‌طاقتی چندان که تلقین دست را

بی‌طاقتی مکن که بلای سیاه خط از صد هزار تبت وارون نمی‌رود

گریهٔ بی‌طاقتان آخر به جایی می‌رسد می‌دهد صائب وصالِ بحرِ تسکین سیل را