بیقدر

وآنگاه چون بهار به آید زتو گردی بچشم عاشق بیقدر و خوار

من هیچ نیم در سخن و لطف تو شد یار تا از من بیقدر و هنر اینقدر آمد

ز بیقدری بجز گرد یتیمی کس نمی گیرد گهرهای به خوناب جگر پرورده ما را

نیست تقصیر کسی، گر نبرد کس نامم هنرم ساخته بیقدر، زری میخواهم

خوشا ملک فنا و دولت جاوید بیقدری که آنجا نقش پا هم بر سر ما افسری‌کردی

درد دل پردازی فیّاض را شرمنده‌ام نامة او را ز بیقدری نمی‌خواند کسی

به بیقدری ازبن بازار سودی می‌توان بردن گرانی سنگ میزان‌کمالت نیست ارزان شو

به سیم قلب شدم قانع و ز بیقدری بهای یوسف من بار بر عزیزان است

جایی که بود خاک به سد عزت سرمه بیقدر تر از خاک رهم، عزتم اینست

بیقدری دل نیست جزآهنگ غرورش تا چینی ما خاک نگشته‌ست سفال است