بیدرد

مکن عمر گرامی صرف عشرت همچو بیدردان که اشک و آه صائب آب و تاب زندگی باشد

مرد بیدرد زشت جان دارد مرد بی درد کی امان دارد

ترا گر بر دل بیدرد ناخن می زند گاهی مرا پهلو درد هر نغمه ای کز تار برخیزد

ز نادانی حباب باده می‌نامند بیدردان به دیدار تو چشم حیرتی‌ کز جام می‌خیزد

گرچه آن بیدرد صائب یاد ما هرگز نکرد از سخن سنجان کسی را رتبه مشهور نیست

گریه مردم بیدرد شود خرج زمین این نه سیلی است که پیوسته به دریا گردد

من بیدل نی‌ام آیینه لیک از ساده لوحیها‌ به خوبان نسبتی دارم‌ که باید گفت بیدردم

جراحت تو که بیدرد ذوق من بشناخت دوای سینه عشاق دردمند تو باد

ای غفلت بیدرد چه هنگامهٔ‌کوریست او در بر و من درغم دیدار بگریم

شور مرغان چمن حوصله سوزست امروز گل بیدرد به روی که دگر خندیده است؟