بهیج

از میان قبایل ترک، ترکان غز تا آخرین روزهای حیات سامانیان، به آن‌ها وفادار ماندند و اسماعیل را در سال ۳۹۳ ه‍.ق هنگام نبرد با ایلک خان، یاری رساندند. سرانجام اسماعیل در ربیع‌الاول ۳۹۵ ه‍.ق توسط اعراب بنی بهیج که شبانه بر او تاختند کشته شد. آرامگاه او در میان مردم به نام «مقبرهٔ علم‌ بردار» یا «مقبرهٔ علمدار» مشهور است و در فاصلهٔ کمی از روستای آستان‌بابا نزدیک کِرکی واقع است.

چون بر وبرز ترا شاه بهیجانگرد خون بتن آیدش از جوش طرب در هیجان

چون برانگیزد بهیجا آتش تحریک او همچو موم اندر فروزد غیبۀ بر گستوان

آن راست رو میانه جمعیست مختلف مایل بهیج فرد نه چون خط استوا

ماییم آن گروه پریشان که چون حباب صورت نبسته جمعیت ما بهیج جا

زحل دهل زند اندر عساکر تو بهیجا سپهر خاک کشد در ممالک تو زخندق

ای آنکه بهیجا فزع خنجر و رمحت اصل جزع اهل ضرابست و طعانست

چون رستم سکزیی بهیجا چون طاتم طایبی در ایوان

بسابی خرد باغیان را ، که داد بهیجا زبان حسام تو پند

بهیجا چون برون آید چو خورشید از غبار اندر نشاند تیر را چون مژه در چشم سوار اندر

چو بگشایی لوای حق، بهیجا، خصم بربندی چو برخیزی بعون دین ،بعالم گرد بنشانی