دلشده

در کار من غمزده ای دوست نظر کن بر جان من دلشده ای یار، ببخشای

سوختی ای فرید تو! در غم هجر خود بسی دلشدهٔ فراق بین، سوختهٔ محن نگر

غارت زده بیداد گران دلشده مستان دل سختی او شیشه به خارا نگذارد

باش دمساز من دلشده ای بخت بلند تا ز ناسازی این بخت نگون باز رهم

بلبل دلشده را مژده رساند ز بهار باد شبگیر چو بر صحن گلستان گذرد

همه را در سر و کار تو به رغبت می کرد صائب دلشده گر صد دل دیگر می داشت

چون بدیدم دلشده عطار را بر کف پای تو سر بایست نیست

گر چنانست که از دلشدگان می پرسید گاه گاهی زمن دلشده هم یاد کنید

بخ بخ ای مرغ شباهنگ ز شاخ با من دلشده دمسازی کن

ای که در کار نشاطت نظری هست مجوی راز این غمزده ی دلشده ی حیران را