خوناب

در بزم تو هر کس که می ناب خورد دور از تو به جای باده خوناب خورد

در گلشنی که از گل رویت نیافت زیب خوناب غم ز دیدهٔ عبهر فروچکد

سالها غوطه به خوناب جگر باید خورد تا ز دل یک نفس معتدل آید بیرون

چشم آن کارگشایی که ز دل کرد دلم خون شد آن قرض ز خونابه ادا کرده به چشم

گل بود ز دل تا لبم از موجه خوناب پای نفس از جای شد و ساغر جان ریخت

هر چهره نیست قابل خونابه سرشک کاین سکه بهر روی چو زر آفریده اند

چشم خون خوارت بسی خوردست خوناب جگر نیک سرمستست دل زان لب شرابش داده‌ای

رخ به خوناب دیده می‌شوید با دل غم‌کشیده می‌گوید:

«ابراهیم الکونی» در ایران کمتر شناخته شده‌است.با این حال یک اثر مهم او به نام «نزیف الحجر » تحت عنوان « خونابه سنگ » توسط محمد علی عسگری در ایران ترجمه و از سوی انتشارات روزنه منتشر شده‌است.همین مترجم کتاب دیگری به نام «​ورم »​را از الکونی ترجمه کرده که به زودی منتشر می شود .

صلح کن از نعمت دونان به خوناب جگر چند روزی همچو مردان بر جگر دندان فشار

خود ز خونابهٔ چشمم نفسی نتوانم که به تو در نگرم