خاییدن

که کار او نبود غیر چوب خاییدن وگر ز اره نهی بر لب تبر دندان

خار بدرودن به مژگان خاره فرسودن به دست سنگ خاییدن به دندان کوه ببریدن به چنگ

مرا ز شاعری خود همیشه عار آید چه کار افلاطون را به ژاژ خاییدن

حلقهٔ صحبت ندارد جز ندامت حاصلی زان بود خاییدن انگشت کارم همچو شمع

دل روشن ندارد روزیی غیر از پشیمانی که دارد زندگانی شمع از انگشت خاییدن

گفت دندانم زخوردن گشته سست ناید از وی شغل خاییدن درست

دل نِه به نصیبِ خاصهٔ خویش خاییدنِ رزقِ کس میندیش

دست خاییدن گرفتندی ز خشم لیک عیب خود ندیدندی به چشم

کسی کو آزمود، آنگاه پیوست نباید بعد از آن خاییدنش دست

از گداز شمع روشن شد که در بزم وجود روزی روشندلان انگشت خود خاییدن است