خاربن

میان برف یکی خاربن تو گفتی راست میانهٔ دل پاک‌، ازکژی یکی نیت است

گر گلی سرزد ز ما چون خاربن زآن آتشست کاسمان در ما زد آخر از بهار ما مپرس

ور خاربنی ببیند در دشت بترسد گوید مگر آن خار ز خیل تو سواریست

بود خاربن گر جهان سربه‌سر گل از خار گلبن خورد نیشتر

توانی خاربن را کرد بی‌خار وز آن بی‌خار بار آورد خرما

هر چشمه به بحر همعنان ست اینجا هر خاربنی ثمرفشان ست اینجا

نسترن بر دشمنانت باد همچون خاربن خار بن بر دوستانت باد همچون نسترن

قامتش خاربنی زین بستان گل او حیله و برگش دستان

به زیر خاربن از بی پناهی شده پرخار اعضایش چو ماهی

بغیر خاربن خمط و، اثل و سدر قلیل نه داشت خرم شاخ و نه برکشیده نهال