دادی

گر دل خود به دلبران دادی بنشین، خون دل ز دیده ببار

چمن از خنده لب ببندد اسیر تا تو دادی عذاب خنده گل

امروز شنیده ام که جایی دادی دل خود به دلربایی

چون تو دادی این کرم آن بنده را از کرم برگیر این افکنده را

بیداد کنی بدل که دادت دادم داد دل من بده که دل دادی تست

گریهٔ تو زظلم و بیدادی به که بی وقت خنده و شادی

به تو دادیم همه جان و جهان و دل و دین جان به نوباوه نشاید سوی جانان بردن

پیام خواهم دادن تو را به هفت اقلیم چو فتح نامه بدادی پیام هم بگزار

صدر مظالم بتو ندادی بر خیر گر تو نبودی بصدر ملک سزاوار

گر درد و فریادی بود در عاقبت دادی بود من فضل رب محسن عدل علی العرش استوی