خضیب

لاله میان کشت بخندد همی ز دور چون پنجهٔ عروس به حنّا شده خضیب

بر فرق تو کف خضیب گردون لؤلوی سعادت نثار کرده

لباس نو همه بر تن ز اطلس دیبا به کف خضاب چو کف الخضیب بسته تما

آن چکاوک گفت لاوالله که شد بدبخت تر مادری کز خون فرزندان کند گیسو خضیب

کف الخضیب داشت فلک ورنه گفتمی بر سوک مهر جامه فرو زد مگر به نیل

به خون دیده کفم شد خضاب در غم تو خروش و ناله من بر شده به کف خضیب

روزی که پنج ها شود اندر مصاف گاه از خون کشتگان ملک الموت را خضیب

کف الخضیب گردون از گنج مشتری کرده همه سعادت بر تاج تو نثار

از خون سر رنگین شد دست داماد کفّ الخضیب است این یا پنچۀ حور

وَ ضَرَبَ لَنا مَثَلًا وَ نَسِیَ خَلْقَهُ ای خلقنا ایّاه، مصدر مضاف الی المفعول قالَ مَنْ یُحْیِ الْعِظامَ وَ هِیَ رَمِیمٌ یقال: رمّ الشی‌ء و رممته فهی رمیم، ککفّ خضیب و عین کحیل.