خا

چنین گفته‌ست آن خورشید اسلام که طالع شد ز برج خاک بسطام

دانی کدام خاک بر او رشک می‌برم آن خاک نیکبخت که در رهگذار اوست

چو دایه با زلیخا این خبر گفت ز گفت او چو زلف خود برآشفت

خواهی که چون شکوفه ازین باغ برخوری با خاک ره مضایقه سیم و زر مکن

تا آرمت به مهر کنم با رقیب صلح از بخت شوم خانه خصم است بست ما

ساز طرب ز ساز خود خاص به زیر چرخ شد هست سماع همدمی زیر میانه بر زبر

بآخر هم چنان تا ده شبان روز میان خاک بود افتاده تا روز

من ایدر در میان برف و سرما تو در خانه میان خز و دیبا

گر شکم آدمی ز خاک شود سیر چون نشود سیر زادمی شکم خاک

پرسیدندکه : ولی را خاموشی به یا سخن؟