حیرانی

مرکز پرگار حیرانی است چشم آهوان تا کدامین لیلی خوش چشم ازین صحرا گذشت

دلم دارد به چین کاکلش سد گونه حیرانی به عالم هیچکس یارب نیفتد در پریشانی

خداوندا به حق آنکه می‌داری تو او را دوست که این شوریده خاطر را نجاتی ده ز حیرانی

حیرانی من محرم آن روی چو ماه است این دیده چراغی ست که بی دود سیاه است

اولمادان غم چکمه ریز دور زمانیندان سنین ناله و آه ایتمه ده دل ایندی حیرانیز هله

ز ناز و غمزه گاهی چشم اگر وا کردی آن مهوش ز حیرانی که دارم در رخش حیران من بودی

تو آسمان منی من زمین به حیرانی که دم به دم ز دل من چه چیز رویانی

چنان حیران شدند ایشان و خاموش ز حیرانی عجب گشتند مدهوش

بحیرانی چو وی را میتوان دید مرا زین روی حیران آفریدند

کنم به وصف گل عارضش ز حیرانی به صد زبان خموشی هزار دستانی