جرعه ریز

خاک توام ولیک چه خاکی که جرعه ریز از جام شاه ملک ستان تو می‌خورم

مرا گر ز آب حیوان جرعه ریزند چه عیب آید که در پای تو دردم

طفیل خاک یکی جرعه ریز بر سر من، ریز که گرد تو به ازاین دلق بی نماز بشویم

فال گیری می مخور باری که زشت آید ز عقل قرعه گردان بر یمین و جرعه ریزان بر شمال

ابر عطا بر لب ما جرعه ریز ما بره تشنه لبی گرم خیز

و‌آنچه او خورده بود و باقی ماند و‌آنچه از جرعه ریز ساقی ماند

تو می‌خوری به مجلس بر خاک جرعه ریزی من خاک خاک باشم کز جرعه یابم افسر

خورشید جام خسرو ایران به جرعه ریز بر خاک اختران مجزا برافکند

بلند مرتبه شاهی که صبح و شام بود ز جرعه ریزی او لعل دلق چرخ کبود

سکندر منش کرد بر باده تیز ز می‌کرد یاقوت را جرعه ریز