جانسوز

آسمان از سنان جانسوزت وز پی ناوک جگر دوزت

چو پنبه، خوار بسوزد، چو نی بنالد زار کسیکه اخگر جانسوز را شود همسر

ناله جانسوز بر آرد سپند سوختم این شعله آواز کیست

حسن بالادست را هر روزشان دیگرست شعله جانسوز را هر دم زبان دیگرست

بلبل به چمن ناله جانسوز برآورد از سینه افگار باد سحر از روضه رضوان خبر آورد امروز به گلزار

ره بند و خدنگ افکن مژگان صف آرایش جانسوز و بلا رگ زن ابروی کمان توشش

آتش جانسوز، می‌دانم کسی غیر تو نیست بهر آن سوزم چو بینم داغ بر جان کسی

از بهر دلفروزی جان گهر و ارکان وز بهر جانسوزی دست فلک و کوکب

آیینه دار عشقند ذرات هر دو عالم این آفتاب جانسوز تا از کجا برآید

رخ گل آتشین گردیده بر جانسوزی بلبل چو جسم وامق شیدا، ز نار فرقت عذرا