قضاوت

در بغداد، متعبدی ورویم نام بود، وقتی منصب قضاوت بوی پیشنهاد کردند، پذیرفت. جنید روزی ویرا دید و گفت: کسی که خواهد رازش را به کسی سپارد که افشایش نکند، راز را به رویم سپارد. چه وی محبت دنیا را چهل سال در خود داشت و افشا نکرد تا آن گاه که برآن دست یافت.

آنان دم بدم در اطراف من زیادت شدند تا ناگهان کسی را دیدم که مرا بگرفت و بگفت: بگو که من خداشناس و پیرو شریعت محمدم. و سپس بمن و آن گروه اشاره کرد که بقضاوت رویم.

ابن براج بیست یا سی سال قضاوت طرابلس را برعهده داشت. ابو جعفر شیخ طوسی هنگامی که شاگر سید مرتضی بود. ماهانه دوازده دینار از وی میستاند و ابن براج هشت دینار.

قضاوت ز روی عدالت شود نه از روی بیداد وبخل و جفا

دهم از مهلکات غرور است، و گروه دیگری چنان به فن فقه مغروراند که پنداشته اند حکم بین بنده ی خداوند به فتوا و قضاوت ایشان وابسته است. و از این رو در رفع حقوق مردم حیله ها به کار زده اند.

نیستیم از قضاوتش راضی خر جولا به از چنین قاضی

عارفی گفت: برای روزی که جز به حق قضاوت نشود، به حق عمل کن.

با حق قضاوت اجانب امروز یک داغ سیاهیست به پیشانی ما

در حل عقود است چو احمد به کذاوت در جهد جهود است چو حیدر به قضاوت

ابراهیم زُهری (۷۲۷–۸۰۰م) (نسب: ابراهیم بن سعد بن ابراهیم بن عبدالرحمن بن عوف) موسیقی‌دان و محدث حجازی در سدهٔ دوم هجری بود. سماع را مباح می‌دانست و عود می‌نواخت و همراه نوازندگی، می‌خواند. او به قضاوت بغداد نیز رسید. بخاری و مسلم در علم حدیث از او روایت نمودند. بیست صفحه از آثار او به‌جای مانده است که با عنوان نسخهٔ ابراهیم نامیده می‌شود.

بکار خویشتن خود کن قضاوت ز من باشد اگر داری طراوت