مأذون

اگر به زندان‌، حلق پسر برند به تیغ به تعزیت نبود مادر و پدر مأذون

ور نمیخواهد بگردن خون وی دیگری را کاشکی مأذون کند

گفتم چشمم سیل اشکم شهر را سازد خراب گفتمش گو شوخراب از گریه مأذون کردمش

علی است مظهر حق حق بود بدست علی از این زیاده نگویم که نیستم مأذون

همی نخواهم گفتن مدیح کس که نیم زطبع خویش بمدح دگر کسی مأذون

دیگر آن عالیجاه نوشته است که سرعسکر بهر چه مأذون است ناطق است، و از هر چه مأذون نیست ساکت. و ما تصدیق عرض آن عالیجاه را در این باب می‌کنیم؛ لکن در نظر آن عالیجاه البته هست که یرملوف با آن که اختیار نامة طالش و قراباغ را در بغل داشت، چون از صدر چندان مبالغه و اصرار نشد و قائم مقام بجنگ جوئی متهم و برکنار شد، همین سخن را اشد بر این تحویل داد وهیچ چیز دیگر نداد و مراجعت نمود. و هر نوکری که از دولتی مأمور چنین خدمتی شود رسم و قاعده این است که همین طور حرف بزند و غیر این نگوید و نکند. آن عالیجاه هم باید بهمین سیاق خود را بسرعسکر بشناساند، لکن: در واقع و نفس الامر خود را بهر چه خیر و صلاح دولت قاهره است مأذون و مختار داند.

بحکم جزم کنم دور چرخ را محجور اگر بوم ز جناب تو نیم مأذونی