غرس

لاغرستش‌ کلک اگرچه فتنهٔ عالم بود آری آری هرکجا بسیار خواری لاغرست

ای آنک باده‌های لبش را تو منکری در چشم من نگر که پر از می چو ساغرست

بسیاری از نمونه‌هایی که توسط مِنزیس گردآوری شده بودند در کیو گاردنز لندن غرس شده‌اند. او همچنین ۱۱۲ کلکسیون مجزای صنایع دستی را با خود به لندن آورده بود که حالا در موزه بریتانیا نگهداری می‌شوند. فهرست جامع این کلکسیون‌ها تا ۱۹۵۱ میلادی به چاپ نرسیده بود.

دیده بیدار، صائب می برد فیض از جهان هر چه مینا جمع می سازد برای ساغرست

ز بیخ بر مکن آنرا که غرس دولت تست که این ز روی کرم لایق شما نبود

با هزاران آرزو‌مان خوانده است بهر ما غرس کرم بنشانده است

چه ساغرست که هر دم به عاشقان آید شما کشید چنین ساغری که مردانید

غیاث‌الدین پس از شکست دادن حاکمان بلخ، هرات و بامیان که مدعیان سلطنتش بودند طی چند سال گرمسیر، زمین‌داور، قادس، کالیون، فیوار، سیفرود، غرستان، طالقان و جزروان را نیز ضمیمهٔ قلمرو خود کرد. پس از فتح هرات چنان آوازه‌اش به اطراف پیچید که فرمانروایان نیمروز و سجستان فرستادگانی را به دربارش فرستاده اطاعت‌شان را اعلام نمود. غیاث‌الدین محمد هم در ادامهٔ فتوحاتش اندخود، میمنه، پنجده، مرورود و خلم را تصرف نمود.

وی فرزند حسن بستکی برادر عبدالرحمان بزرگ و برادر عبدالقادر بستکی بود. مرد پارسایی بود و از طرف عمویش کار قضاوت کوخرد و هرنگ و لمزان و انجیره و دژگان را برعهده داشت. بیشتر عمر خود را در کارهای کشاورزی و غرس درختان نخل صرف می‌کرد و دام زیاد داشت. به دامداری اشتیاق بسیاری داشت. او در ۱۱۵۳ ه‍.ق در هرنگ فوت کرد و در بقعهای جنب بارگاه برادرش شیخ عبدالرحمان بزرگ به خاک سپرد شد.

وان گزین آیینه که خوش مغرس است اندکی صیقل گری آن را بس است

چون تواناست او و برنا سر که چنان لاغرست و پیر بدن

ماه تمام، گاه شود بدر و گه هلال دوری که برقرار بود دور ساغرست

چون فلک گردد غلامش ننگرد از ناکسیش شاه را مطلب شکارست ارچه صید لاغرست