مغرس

این دو به کار ناید جز ناروا نشاید ای وای آن که در وی باشد حسد مغرس

ز رازش چو آگاهی آمد به کوش مرتو روی آورد مغرس بجوش

به عمر خویش نشاندیم بیخ فضل و ادب ولی دربغ که حنظل دمید ازین مغرس

نه‌ای شاخ تر و پذیرای آب نه درخورد باغ و زر و مغرسی

و از لوازمِ استعدادِ پادشاهی اول نسبی طاهر ست که اگر ندارد ، هرچ ازو آید ، بنوعی از نقصان آلوده باشد، چه هرگز از منبتِ سیر و راسن سرو و یاسمن نروید و از مغرسِ خیزران خیری و ضمیران برنیاید، وَالَّذِی خَبُثَ لَا یَخرُجُ اِلَّا نَکِدا ، کبوتر گفت: ازین خیالاتِ محال در گذر.

عقل را من آزمودم هم بسی زین سپس جویم جنون را مغرسی

بر نوشته هیچ بنویسد کسی یا نهاله کارد اندر مغرسی

گر نه تصویرات از یک مغرس‌اند در پی هم سوی دل چون می‌رسند

تا شوم من خاک پای آن کسی که به باغ لطف تستش مغرسی

ما آن نهاله را که بر و میوه‌اش جفاست در تیره خاک حرص مغرس نمی‌کنیم