شمعدان

امروزه هنوز بسیاری از سنت‌های دیرین عروسی ایرانی همچنان پابرجا مانده‌است و هرچند که تشریفاتی باشند، اما همواره انجام می‌شوند. عروسی تقریباً مشابه با گذشته آن است و همهٔ عروس‌ها اگر دیگر اقلام را نداشته باشند، بدون شک آینه و شمعدان را خواهند داشت. آینه‌ها همواره در اندازهٔ کامل و جفت شمعدان‌ها در دو سوی آینه با شمع‌های روشن، برای هر یک از عروس و داماد، قرار داده می‌شوند.

ای شمع می خوهم که ببینم شبی ترا چون شمعدان گرفته من اندر کنار پای

چمن از بهر خدمتگاریی شمع شبستانت مهیا کرده از فواره بر کف شمعدان آمد

چشمها دیده‌ور ز دیدارش سمعها شمعدان ز گفتارش

شاها بدان خدایی که فراش قدرتش بنهاد شمع باصره در شمعدان چشم

ضریح آلومینیومی به ابعاد ۱/۹۰×۱/۲۵ متر در زیر گنبد قرار گرفته و روی ضریح با پارچه‌ای سبزرنگ پوشانده شده‌است. بر روی قبر دو شمعدانی قرار دارند. مسجد چهار پنجره در غرب و شش پنجره در شمال شرقی دارد. دو در چوبی در دو طرف محراب هستند که به گنبدخانه باز می‌شوند.

شمع‌ها در دو طرف آینه که یکی برای عروس و دیگری برای داماد به نشانهٔ روشنایی در زندگی جدیدشان است، روشن می‌شوند. طبق سنن زرتشتی داماد باید ورود عروس به مجلس را در درون آینه ببیند. جنس شمعدان با قاب آینه یکی می‌باشد و معمولاً از نقره، برنز یا بلورین است.

پی نذر درگاه او آسمان کند نقره صبح را شمعدان

یکی شمعدان طلایش بدست که از پله قصر نفتد به پست

مثلاً رنگ گلبرگ‌های یک گل شمعدانی دیپلوئیدی که یک الل رنگ سرخ دارد و یک الل رنگ سفید به دلیل رابطه غالب ناقص گلبرگ‌های صورتی خواهد داشت. یعنی ترکیب رنگ سرخ و سفید.

کرده در راه ناجوانمردان در هوا شمع و شمعدان گردان

گهگهت دل که همچو رخ سیه است روشن از عکس شمعدان مه است

تا بنگشاد لعل او کان را سمعها شمعدان نشد جان را

قامتش در دیده من جلوه گر گردد چو شمع گر دو سر چون شمعدان از یک بدن بیرون کنم