شاعر

هفتصد سال است کایران شاعری چون من ندید وین سخن ورد زبان مردم ایران بود

من نگویم شعر وشاعر نیستم در میان خلق ظاهر نیستم

شعر از هوای مدح تواش گفته میشود ورنه کجاستش سر سودای شاعری

کمینه مایه من شاعری است خود بنگر که چند گونه کشیدم ز دست او فریاد

شاعری با ذوق شعری گفت و او را وی شدش شعر خواندن در کجا ممنوع کردند اولیا؟

ای کیدی مستراح بردار دم در کش و شاعری مکن بار

از شعر مزن لاف و برو شعر همیباف کس گفت که شاعر مشو ای شاعر گمراه

گر این است اسباب بی‌مهری‌ام که گفتند من شاعر ملی‌ام

یکی را ازین قوم پرسیدند که آنجا هیچکس هست که با زو موانستی بود گفت هست، دست فرا کرد و مصحف قرآن برداشت گفت اینست و درین معنی شاعر گوید.