سیب

هر روز بامداد ز آسیب زلف تو گردد عیبر بیز و شود مشکبار باد

جادوفکنی، عشوه‌گری، فتنه‌پرستی آسیب دلی، رنج تنی، آفت جانی

یارب نرسد زسنگش آسیب شکست جامی که ازو تشنه لبی آب خورد

سیب و بهی را درخت و بارش بنگر چفده و پر زر همچو چتر فریدون

چنان رود ، که ز آسیب نصل خون آلود کند کنارۀ گردون چو نار گون نارنگ

تاریخهایِ همچو لبت شیرین از سیبِری بخوانم و مَنچوری

عمر بر باد هوا داده‌ام و می‌ترسم که به گلزار تو آسیب هوایی برسد

آری ایمن چون نباشد بره از آسیب گرگ چون بود آن را شبان وادی ایمن شبان

چون بدان آسیب در جست آمدند پیش پاشان می‌نهد هر روز بند

ببوسم مگر سیب سیمین او ببویم مگر زلف پرچین او