سکره

تسکن قلب الوری تسکرهم بالهوی تدرک ما لا یری انت لطیف الخیال

بِسکره نام استان هفتم کشور الجزایر است که در بخش شرقی این کشور جای دارد.

سکره نهان پدید کسلر شد ددان میان باشد فقیر پور و بود مالدار ریش

بود شهری بس عظیم و مه ولی قدر او قدر سکره بیش نی

تطرب قلب الوری تسکرهم بالهوی تدرک ما لا یری انت لطیف الخیال

ذوالنون گفت: از این کارها و سخنها دردی عظیم به دلم فروآمد. دانستم که هر که توکل بر خدای کند، خدای کار او را بسازد و رنج او ضایع نگذارد. پس در راه که می‌آمدم مرغی نابینا را دیدم، بردرختی نشسته - از درخت فرو آمد. من گفتم: این بیچاره علف و آب از کجا می‌خورد؟ به منقار زمین را بکاوید. دو سکره پدید آمد: یکی زرین، پرکنجد؛ و یکی سیمین، پر گلاب. آن مرغ سیر بخورد و بر درخت پرید، و سکرها ناپدید شد.

صفیه بنت محمد بسکریه با کُنیهٔ اُم الحیاء بانوی محدث و فقیه الجزایری - حجازی در سدهٔ نهم هجری/ چهاردهم میلادی بود. پدرش، محمد بن محمد از اهالی استان بسکره بود که ساکن مدینه شد؛ صفیه همان‌جا زاده گشت و پرروش یافت. شمس‌الدین سخاوی دربارهٔ او نوشته و او را ستوده است، علمایی که او نزد آنان حدیث فراگرفت و به او اجازهٔ نقل روایت داده‌اند را نام برده است.

مغزشان در کاسه سر آتش شهوت بسوخت کز پی آب سکره تر صفت چون ساغرند

چون دو سکره خون. عظیم هراسی در او پدید آمد. گفت: خداوندا! تو این را در صورت لطف به من فرستادی، کنون در صورت قهرش می‌بینم. طاقت نمی‌دارم.

تصاعد سکره فی ام رأس ازال اللوم فی طبع اللئیم

ور زنت کاسه‌ای نهد ز طعام زنت را جز که سکره ننهد نام