سندان

دل من چون سپندان است و آن او چو سندانی نمی‌دانم که با سندان بود طاقت سپندان را

سه استخوان ریز و ظریف موجود در گوش را استخوانچه های گوش می‌نامند که کوچکترین استخوان های بدن اند. پرده گوش قسمتی از پوست نازکی است که مثل طبلی محکم گسترده شده است و به اولین استخوانچه چسبیده است این استخوان کوچک استخوان چکشی (مالئوس) نامیده می‌شود. استخوان چکشی به استخوان کوچک دیگری چسبیده است که به آن استخوان سندانی گفته می‌شود؛ استخوان سندانی به کوچکترین استخوان در بدن متصل است که به آن رکابی می‌گویند.

پرده گوش قسمتی از پوست نازکی است که مثل طبل محکم گسترده شده‌است و به اولین استخوانچه چسبیده‌است این استخوان کوچک استخوان چکشی نامیده می‌شود. استخوان چکشی به وسیله رباط‌های ریزی به استخوان کوچک دیگری چسبیده‌است که به آن سندانی گفته می‌شود؛ به‌طوری که با حرکت استخوانچه چکشی، استخوانچه سندانی هم همراه آن حرکت خواهد کرد. انتهای دیگر استخوانچه سندانی به تنه کوچک‌ترین استخوان در بدن متصل است که به آن رکابی می‌گویند.

چهارمین طبقه که بسیار پرشمارتر از سه طبقه دیگر بود و در دین زرتشت به شکل متفاوتی با آن‌ها رفتار می‌شد، پیشه‌ورها بودند. در متون پارسی میانه، به آن‌ها به صورت منفی نگریسته شده است. به نظر می‌رسد که این طبقه در پایین‌ترین سطح بوده است. این دیدگاه نسبت به پیشه‌ورها و بازرگانان با توجه به تعداد پرشمار آن‌ها در اواخر دوره باستان در ایران، مهم می‌نماید. این دیدگاه منفی تعداد زرتشتیان این طبق را کاهش داده و باعث شده بود تا اقلیت‌ها بیشتر در این طبقه مشغول باشند. این دیدگاه منفی خصوصاً آنجا مهم‌تر می‌شود که با ظهور اسلام، این طبقه خود را آماده پذیرش آن می‌دیدند، چرا که دین اسلام بسیار بیشتر تجارت‌پسندانه بود و محمد بن عبدالله، پیامبر این دین، خود یک تاجر بود.

آهنگری از قدیمی‌ترین هنرهای فلزکاری است و منشأ آن به زمان‌های بسیار دور بازمی‌گردد. در این فرایند نیروهای بزرگی به کار گرفته می‌شود و لوازم کار اغلب بسیار سنگین هستند. در دوران گذشته فلز مورد نظرشان را تا حد لازم گداخته می‌کردند و بعد با یک انبر آن را بر روی سندان نگه می‌داشتند و چکش‌کاری می‌کردند تا شکل مورد نظر را پیدا کند. گاهی فلز گداخته را با چکش کاری در داخل یک قالب شکل می‌دادند و فلز گداخته شکل قالب را به خود می‌گرفت.

ورق ستد رخ او وقت بزم از نسرین سبق برد دل او گاه رزم از سندان

ابر کومه‌ای بارا ابر سنگین و چگال، با گسترش قائم چشمگیر و به شکل کوه یا برج‌های عظیم است؛ دست‌کم بخشی از قسمت فوقانی آن معمولاً هموار یا رشته‌رشته یا مخطط و همواره تخت است؛ این بخش اغلب به شکل سندان یا پرهٔ بسیار بزرگ گسترش می‌یابد. زیر پایه این ابر که معمولاً بسیار تیره‌رنگ است، غالباً ابرهای پاره‌پاره وجود دارد که ممکن است به آن پیوسته یا از آن جدا باشند. بارش آن گاهی به صورت میلابی دیده می‌شود.

بسیاری از نویسندگان کویتی در نوشتن نظرات خود از طریق ستون‌های روزانه، نیمه روزانه یا هفتگی شرکت فعالی داشته‌اند. از جمله مهمترین این ستون‌نویس‌ها عبارت بودند از: دلع المفتی، احمد الصرف و سعود السمکه و مهمترین روزنامه‌نگاران نیز، مبارک العبد الهادی، مبارک العبدالله، فهد القبندی، محمد المصلح، حمد السلامه، حمد الخلف، لیلی الصراف، عبدالرزاق المحسن، لویی شعبان، یوسف المطیری، سعود الفضلی، محمد الاتربی، محمد سندان، ابراهیم السعیدی، واحمد الشمری می‌باشند.

بزخم تیر ز سندان برون برد سوفار بزخم تیغ دو نیمه کند که آهن

بهشت نقد در بر، حسن آن سیمین بدن دارد که بینم سیر چشم نعمتش، مشکل پسندان را

بچین گر بگذری لعبت پسندان عجب گر لعبتان چین پسندند

اگر تو خود به مثل صعبتر زسندانی که مرگ بینی عمر تو را سپندان است

ابرهای سینه‌ای معمولاً با تشکیل ابرهای سندانی و توفان‌های سخت همراهند و در کل پدیده‌های نادرند.

آنک گریان ازوست خندان اوست دل که بی‌یاد اوست سندان اوست

تیغ او از جگر شیر خورد تیر او بر دل سندان گذرد

کنون آن به که همچون ناپسندان کنی یکچند محبوسش به زندان

استخوانچه‌های گوش میانی به وسیله رباط‌ها طوری آویزان شده‌اند که مجموع استخوانچه‌های چکشی و سندانی به صورت یک اهرم واحد عمل خواهند کرد و نقطه اتکای این اهرم تقریباً در لبه پرده صماخ قرار گرفته‌است.

اگر داری هزاران دل چو سندان بمانی بی دل از دیدار ایشان

که استان را از دشت قزوین جدا می‌کنند و عبارت‌اند از: چرگر، سندان داغی، ملاداغی و پوتالی.