زهره

زُهره (Venus)
(به فارسی: ناهید) دومین سیاره از جانب خورشید. این سیارهحدود ۳۸ میلیون کیلومتر و بیش از هر سیارۀ دیگری به زمین نزدیک می شود. جرم آن۰.۸۲ جرم زمین است. کُندتر از هر سیارۀ دیگری به دور محورش می چرخد و مسیر چرخش آن از شرق به غرب، و برعکس جهت سایر سیاره ها، جز اورانوسو شاید پلوتوناست. میانگین فاصله اش از خورشید ۱۰۸.۲میلیون کیلومتر، قطر استواییاش۱۲.۱۰۰ کیلومتر، دورۀ چرخشآن ۲۴۲ روز زمینی، و سال آن ۲۲۵ روز زمینی است. جوِ زهره با ابرهایی متشکل از قطره های ریز اسید سولفوریکپوشیده شده است که هر چهار روز یک بار سطح این سیاره را می روبند. جوّ این سیاره تقریباً از دی اکسید کربنتشکیل شده است که به سبب اثر گل خانه ای گرمای خورشید را در خود نگه می دارد و دمای سطح سیاره را تا ۴۸۰ درجۀ سانتی گراد بالا می برد. فشار جوّ زهره حدود ۹۰ برابر فشار جو در سطح زمین می رسد. بیشتر سطح سیاره از سنگ های سیلیکاتی تشکیل شده است. ساختار درونی آن ممکن است مشابه زمین باشد؛ هسته ای آهنی ـ نیکلی، گوشتهای بیشتر متشکل از سنگ های آذرین فرومنیزیومو کانی های تیره رنگ محتوی آهن و منیزیوم، و پوستۀخارجی نازک سیلیسی. سطح سیاره با دهانه های برخوردی خال خال شده است. بعضی از آتشفشان های زهره احتمالاً هنوز هم فعال اند. این سیاره قمرندارد. نخستین جسم مصنوعی که به سیاره ای دیگر برخورد کرد کاوشگر فضاییشوروی، ونرا، بود که در ۱ مارس ۱۹۶۶ در زهره سقوط کرد. کاوشگرهای بعدی، که با چتر از جوّ زهره گذشتند و با موفقیت بر سطح آن فرود آمدند، مواد سطحی را تجزیه تحلیل، و اطلاعات و تصاویری را به زمین مخابره کردند. در دسامبر ۱۹۷۸، پایونیر، کاوشگر امریکایی زهره، وارد مداری بر گرد این سیاره شد و با استفاده از راداری که در ابرها نفوذ می کرد از بیشتر سطح آن نقشه برداری کرد. در ۱۹۹۲، کاوشگر فضایی ماژلانامریکا از ۹۹درصد سطح این سیاره، با تفکیک پذیری ۱۰۰ متر، نقشه برداری کرد. بزرگ ترین ناحیۀ مرتفع آن، با نام آفرودیت ترا، برگرفته از نام الهۀ عشق یونانی، در نزدیکی استوا قرار دارد و مساحت آن نصف افریقا است. مرتفع ترین کوه های این سیاره در ناحیۀ مرتفع شمالی، معروف به ایشتارتراواقع است که نام آن برگرفته از نام الهۀ عشق بابلی است. گرانکوهِماکسوِل مانتس، با ارتفاع۱۰.۶۰۰ متر از سطح تراز میانگین سیاره در این منطقه قرار دارد. نواحی مرتفع زهره را آتشفشان ها پدید آورده اند. زهره دنبالهای سرشار از یون، به طول ۴۶ کیلومتر دارد که به سمت خورشید کشیده شده است و از بمباران یون های موجود در جوّ بالایی زهره، براثر باد خورشیدی، پدید آمده است. این دنباله نخستین بار در دهۀ ۱۹۷۰ کشف شد، اما رصدخانۀ خورشیدی و خورسپهری (سوهو)در ۱۹۹۷ طول بسیار زیاد آن را شناسایی کرد.