زده

نیست کیوان که قدم بر سر افلاک زده خانهٔ قدر ترا پیر غلامیست به بام

هرجا دل سودا زدهای بود کشان کرد زلفش که به هر سلسله قلاب دگر داشت

سر زلفی که من از شام غریبان دیدم هیچ سودازده ای را به وطن نگذارد

دست در دامن فلان زده‌ایم پشت پا بر همه جهان زده‌ایم

کام را کم زده بر نطع ستم می تازد صبر را کم شده در راه بلا می یابد

واقعا نیست ز من غمزده تر کس به جهان شاهد حال من این واقعه ناگاه است

می زده چشم و شکسته زلف و مخمور و خراب سر زده در بزم یاران، با ایاغ آید همی

زین پیش دم از سر جنون می‌زده‌ام وانگه قدم از چرا و چون می‌زده‌ام

مهرهٔ مار بهر مار زده است به کسی کز گزند رست مده

تا به دست زلف او دادم دل سودا زده چون سر زلفش وجودم مو به مو سودا گرفت