زاد سرو

دلم قمری صفت کوکو زنان گفت که: «آه آزاد سروی از چمن رفت »

آزاد سرو را نرسد با قدت عناد گر خط بندگیش ستانی براستی

نه ز احوال بابک بدش آگهی نه ز احوال آن زاد سرو سهی

امروز مرده بین که چه سان زنده می‌شود آزاد سرو بین که چه سان بنده می‌شود

چو آزاد سروی پر از باد سر روان گشت و از مجلس آمد بدر

چنان گشت آزاد سرو بلند که برگرد او برنگشتی کمند

ز بار دل کند آزاد سرو راصائب در آن چمن که کند جلوه قد دلجویش

چو قمری، روزگاری شد، که طوق بندگی دارم نمی سازد چرا آزاد سروت، بندهٔ پیری؟

ز زین آتبین رسته چون زاد سرو سمندش خرامان بسان تذرو

چو زاد سرو مرا راست دید در همه کار چو زاد سروم از آن هر زمان بپیراید