رود

لطف و قهر تو اصل شادی و غم مهروکین تو عین منبرودار

زین سوی منگرید که کشته از آن کیست؟ زان سو نگه کنید که جان که می رود

نشنیده لذت تو فرو می رود به دل ای حرف محو لعل شکرخای کیستی؟

ابر اگر با تو رود اوج بگو باد مسنج بحر اگر با تو زند موج بگو آب مسای

رود من پر ساز باشد گر بسوزد عود من نایم اندر چنگ باشد گر نباشد مزمرم

گر خاک روزگار به باد فنا رود باور مکن که از دل او کینه می رود

صورت بخش جهان ساده و بی‌صورتست آن سر و پای همه بی‌سر و پا می‌رود

شاه چون دید آن مزعفر روی او پس فرود آمد ز مرکب سوی او

فرود آمد شهنشه در کهستان کهستان گشت خرم چون گلستان

زانکه خُلق مَلَک چو گیری تو از ورود ملک نمیری تو