ربو

طره پر پیچ و تابت از دلم بربوده تاب چشم مست نیم خوابت از دو چشمم برده خواب

شهریاری مرا ربود از من که ندارد بشهریار امروز

دلم ربوده ی کوی تو گشته است چنان که شادمان نشوم گر هزار گشت کنم

هین زان تست تاج ربوبیت از ازل گر رفت بر سنان سرت اندر هوای ما

که ناگه یکی ابر آمد پدید ربودش ز دریا برون آورید

آخر چه کند یوسف کز چاه بپرهیزد کو دیده ربودستش و آن چاه میان ره

دی از من بیچاره ربودی دل و بردی امروز دلی خسته نداریم دگر بار

پری را مر آن دیو بد در کمین کمین برگشود و ربود از زمین

دل از کف من ربوده ماهی کش مهر فلک کمین غلام است

چه جای ذره که چون آفتاب جان آمد ز آفتاب ربودند خود قبا و کلاه