راهن

گفت شیخ این زر حق سلطان ماست آنکه در پیراهن شاهی گداست

قبا پوشید و پیراهن رها کرد وزان بت، عقل پیراهن قبا کرد

آستین گر ساعدت پوشد ز ما خون ما در گردن پیراهنت

بهر آن سرو این غزل جامی به برگ گل نویس باشد آن را افکند باد صبا پیراهنش

هزار بار به گوش دلم رسید از غیب که عشوه راهنمایست و عقل مانع راه

می کند چشم زلیخا خا بر سر از غبار بوی پیراهن که را تا باز بینا ساخته است؟

سیاهی در میان لاله پیدا چو در پیراهن مصقول هندو

جوهر و مظهر ز گفت اولیا است اندر آن عطار مسکین راهنما است

تو چو نرگس کله زر بر سر من چو گل کرده قبا پیراهن

اگر کمر بندی زی میانت راهنمای وگر سخن گویی زی دهانت راهنمون