معنی کلمه رادرفوردیم در دانشنامه عمومی
در جدول تناوبی عناصر، رادرفوردیم در چهارمین و آخرین دورهٔ بلوک d قرار دارد و در این بلوک، دومین عنصر است؛ همچنین این عنصر در گروه ۴ و دورهٔ ۷ جای می گیرد. آزمایش ها نشان داده که رادرفوردیم ویژگی های الکتروشیمیایی مشترکی با هافنیم که عنصری سبک تر در گروه ۴ است، دارد. تا کنون تنها بخشی از ویژگی های شیمیایی رادرفوردیم روشن شده است. این ویژگی ها با شیمی دیگر عناصر گروه ۴ قابل مقایسه اند هرچند که برخی محاسبات نشان می دهد که رادرفوردیم به دلیل اثرات نسبیتی می تواند ویژگی های بسیار متفاوتی از خود نشان دهد.
در دههٔ ۱۹۶۰، مقدار کمی رادرفوردیم در مؤسسه مشترک تحقیقات هسته ای اتحاد جماهیر شوروی و مقداری هم در آزمایشگاه ملی لارنس برکلی کالیفرنیا تولید شد. اولویت کشف و درنتیجه نام گذاری این عنصر، میان دانشمندان شوروی و آمریکایی مورد اختلاف قرار گرفت تا این که در سال ۱۹۹۷، اتحادیهٔ بین المللی شیمی محض و کاربردی ( آیوپاک ) ، رادرفوردیم را به عنوان نام رسمی این عنصر تأیید کرد.
رادرفوردیم — که به افتخار ارنست رادرفورد به این نام نامیده شد — برای اولین بار در سال ۱۹۶۴ به صورت مصنوعی در مؤسسه تحقیقات هسته ای دوبنا شوروی سابق ساخته شد. محققان در این شیوه، اتم پلوتونیم[ الف] را با یون های نئون بمباران کردند سپس آن را در معرض کلرید همچون زیرکونیم تترا کلرید[ ب] قرار دادند در نهایت آنها با ماده ای با خواص اکا - هافنیم روبرو شدند. اگرچه آنها نیمه عمر را به دقت اندازه گیری نکردند، ولی ادعا کردند که در این شکافت هسته ای با استفاده از پرتو ایکس مشاهداتی انجام شده که اثری از یک واپاشی آلفای متعلق به ۲۵۷Rf در آن رصد شده است؛ و این اشاره به ظهور یک عنصر جدید دارد:
94 242 P u + 10 22 N e → 104 257 R f ∗ ↗ 104 253 R f + 4 0 1 n ↘ 104 252 R f + 5 0 1 n
در سال ۱۹۶۹، پژوهشگران دانشگاه کالیفرنیا در برکلی این عنصر را با ترکیب کالیفرنیم[ پ] و کربن و از طریق برخورد با یک منبع انرژی قوی تولید کردند. این گروه همچنین اعلام کردند که نتوانسته اند ترکیب قبلی را که توسط دانشمندان روسی به وجود آمده بود، مجدداً بسازند.
