ذی

داغ دل غالب به دوا چاره پذیرست این را چه کنم چاره که مشکین نفس ست این

چو پوزش کنی چند نپذیردت همی از فرومایگان گیردت

از برگ گل که نسیم عبیر می‌آید نسیم اوست از آن دل‌پذیر می‌آید

آهن آهین و زینت «آذین است » شیشه و آبگینه آیینه

عیش من رونق پذیرد گر پسندی شعر من گر بشیرینی رسد آن آب و نانم خوش شود

تا که باشد دل غلامی دور از تو کارت کجا پذیرد نور؟

عشوه و مکر زمانه نپذیرد گوشی که سلام از لب آن یار بود بشنیده