دیالوگ

استودیو ضبط ممکن است برای ضبط صدای خوانندگان، نوازندگان ساز (مثلا گیتار الکتریکی، پیانو، ساکسیفون یا گروه‌هایی مانند ارکسترها)، هنرمندان برای تبلیغات یا تعویض دیالوگ در فیلم، تلویزیون یا انیمیشن مورد استفاده قرار گیرد

مجله نیوزویک، المور لئونارد را به خاطر تصویر دقیقش از مردم دیترویت، «دیکنز دیترویت» لقب داد اگرچه سبک نگارش و درونمایه آثارش ارتباط چندانی به آثار دیکنز نداشت و بیشتر به سبک نویسندگان آمریکایی مثل ارنست همینگوی و ویلیام فاکنر نزدیک بود. با اینکه لئونارد، خود را تحت تأثیر همینگوی می‌دانست اما در عین حال همیشه از همینگوی به خاطر نداشتن روح طنز در آثارش انتقاد می‌کرد. او سبک نگارش ویژه و منحصربه‌فرد خود را داشت، سبکی پرتحرک و خیال‌انگیز با نثری شفاف و موجز و دیالوگ‌هایی تیز و برنده مثل شیشه.

از آنجا که افلاطون (۴۲۸/۴۲۷–۳۴۸/۳۴۷ پ.م.) نظریات فیثاغوری‌ها را در «داستان آفرینش» در دیالوگ تیمائوس تکرار کرده است، نام «جسم افلاطونی» به چندوجهی‌های منتظم اطلاق گردید.

فرایند میکس (صدا آمیزی) صدا در جایگاه میکس ، واقع در یک استودیو یا آمفی تئاتر مخصوص صداآمیزی انجام می‌شود. میکس صدای یک فیلم یا محصول تلویزیونی تنها زمانی آغاز می‌شود که تدوین تصویر آن به پایان رسیده باشد. معمولاً مهندس صدا چهار المان اصلی در فیلم را صداآمیزی می‌کند: صدای بازیگران (دیالوگ بازیگران، گفتارگردانی‌ها و ...)، آمبیانس (اتمسفر و ...)، افکت‌های صوتی (ریورب، اکو، اکوالایز و ...) و موسیقی.

اریک در قسمتی که می‌خواهد در المپیک معلولان شرکت کند،در دیالوگی می گوید که خداوند افراد معلول را برای سرگرمی ما در زمین قرار داده.

شاید در نگاه اول تفاوتی در استوری برد و کمیک استریپ احساس نشود، اما این دو هر چند تشابهاتی به هم دارند اما در موارد جزئی با هم فرق می‌کنند. در استوری برد برای هر صحنه آنقدر باید تصویر کشیده شود تا کارگردان و عوامل فیلم در زمان دیدن سکانس، به یک برداشت ذهنی واحد برسند. در کمیک استریپ داستان باید به کمک دیالوگ‌ها و تصاویر در محدودهٔ زمانی کمی مانند ۱۶ صفحه تعریف شود با توجه به اینکه در استوری برد مواردی مانند حرکت دوربین وجود دارد، آزادی عمل بیشتری نسبت به کمیک استریپ برای نشان دادن داستان و تغییر زاویه دید در زمان کمتر حس می‌شود. هر چند که زمینه کاری کمیک استریپ نیز متفاوت و علاقه‌مندان خاص خود را دارد.

لهجه اوندرا برای عوامل فیلم غیرقابل قبول بود اما هیچکاک نمی‌خواست بدون این بازیگر کار را ادامه دهد؛ بنابراین، قسمت‌هایی را که آنی در آنها دیالوگ داشت و صحبت می‌کرد، ژوان باری، هنرپیشه انگلیسی دوبله کرد. به این ترتیب، ژوان باری اولین صداپیشه و آنی اوندرا نخستین کارکتر زن دوبله‌شده در تاریخ سینما شدند. این دوبله به روشی غیرمعمول صورت پذیرفت چرا که اوندرا، لب‌های خود را تکان می‌داد در حالی که ژوان باری در خارج از صحنه به جای او صحبت می‌کرد.

این فیلم با موضوع سفر در زمان، به‌خاطر بودجهٔ ساخت بسیار محدود، ساختار تجربی فیلم‌نامه، مفاهیم فلسفی و دیالوگ‌های فنّی پیچیده شناخته می‌شود.

در قسمت ۱۲ از فصل ۱، به صورت مستقیم وی را بسیار بدقیافه و بدصدا معرفی می‌کند و در دیالوگی، استن او را فردی ۹۰ ساله معرفی می‌کند که آرزو دارد ۴۰ ساله باشد.