دهن

چون لاله دهن به شیر می‌شست چون برگ سمن به شیر می‌رست

سرفرازان بر سر سیاره تاجم می دهند لاجرم چون تاج بر گردن فرازان سرورم

رسم رهش ز همت اهل جهان مخواه طفل‌اند و دستشان به دهن آشناتر است

بدان سر دهن کالحق نه پیداست بدین سوگندهای چون قدت راست

چه آنکه گوید من بشمرم فضایل تو چه آنکه گوید دریا تهی کنم بدهن

نقش دهن تنگ تو در چشم کمال است چون چشمه حیوان شده پنهان به سیاهی

به یزدان بنالید از بهر من که از اژدها چاک سازم دهن

گر رود نام من اندر دهنت باکی نیست پادشاهان به غلط یاد گدا نیز کنند

تا عاشقان به بوی نسیمش دهند جان بگشود نافه‌ایُّ و دَرِ آرزو ببست

مِهر، دهن در دهن آموخته کینه، گره بر گره اندوخته