خی

لخت لخت از یاد رویت شد دل بی کینه ام عاقبت از شوخی عکست شکست آیینه ام

یعنی که چو سرو بن بریزد سروی دگرش ز بن بخیزد

جهان به خیره کشی بر کسی کشید کمان که برکشیدهٔ حق بود و برکشندهٔ ما

که ما را در پی روزی بدست تو است چشم اینک اگرچه رازق کل فضل خیرالرازقین آمد

برخیز که تا باده گلرنگ زنیم بنشین که بشور چنگ بر چنگ زنیم

مرا هر شمع چو پروانه از جا در نمی آرد مگر از جا به ذوق شعله ادراک برخیزم

مجو افزون از آن فردا مزیدی که نبود ای اخی هر روز عیدی

به شهراندرون بانگ زد زال پیر که گفتار پیران مدارید خیر

خود و ویژگانش نشسته به دشت سپهر از سپاهش همی خیره گشت

بدو گفت زین سو گذشت اردشیر ازو باز ماندیم بر خیره خیر