خورد

غم زمانه چو سرمایه ی کریمان است هر آن قدر که کسی بیش خورد، افزون شد

بخور ای نیک‌سیرت سره مرد کان نگون‌بخت گرد کرد و نخورد

اگرچه وجه تو در خورد ز دست چرخ رقم کشیده نیک برو بیقلم خطت زنگار

آز عقلت ببرد دین چه بُرد طمع آبت بریخت جان چه خورد

گاو را در نظر شیر برد تا ز پس مانده او سیر خورد

کاسهٔ خون و جام می، فرق ز هم نکرده‌ام بس که به دور نرگست باده نخورده، سر خوشم

داغ که دارید چه سوزست و آه زخم که خوردید چه نالیدن است

زینهار از خون خود خوردن منال ای دل که هست پیش ما کفران نعمت بدتر از کافر شدن

سالها خون جگر باید خورد خاک ره کحل بصر باید کرد

گردش چشمت چو پیماید بهر کس دور خویش سرمه را بتوان بخورد هر نصیحت گو دهد