خطوه

گشته هریک خطوه تو صد خطا را عذر خواه ورچه معصوم است ذات پاکت از جرم وخطا

گفت برگیرم عصا و رکوهٔ میزنم در گرد دوزخ خطوهٔ

داعی زایر صریر درت هم ز یک خطوه هم ز یک فرسنگ

بنفشه پیش در افکنده سر مسخروار ز خط طاعت گل نیم خطوه نگراید

بگذر از عشق که نه خطوه نه گامست اینجا دل به حسرت نه و بس کار تمامست اینجا

و گفت: خنک آنکه در همه عمر خویش یک خطوه ای به اخلاص دست دادش.

آفرین بر مرکب میمون میر رفته در یک خطوه یکماهه رهی

ز درعت حلقه‌یی‌گردون ز تیغت شعله‌یی‌کانون ز قهرت لطمه‌یی جیحون ز ملکت خطوه‌یی بیدا

صواب رای وی از وی بعمر نگذارد که بر بسیط زمین خطوه زند بخطا

مکن به ورزش این شغل جهد می ترسم که چون رسی به خط خطوه نهایت شوق،