خست

نخست اشک بود از نژاد قباد دگر گرد شاپور خسرو نژاد

کشید سر ز من خسته‌دل چو سرو روان ببرد دل ز برم آن صنم به دستان‌ها

تا بود دل خسته غمی بود ز عشقت هر چند که دیدیم همین بود و همین است

گرچه ستد زمانه چک و چاک را ز ما آتش نخست در شکن چاک و چک زنیم

که فردا به جوی آب ها خون کنم گر این شهر چرخست هامون کنم

چه عزتست کسی را که او ذلیل کند چه مرهمست دلی را که او بخواهد خست

از کار خویش، خستگیم نیست، زان سبب کاز من همیشه باغ و چمن را گل و گیاست

ای سلسله زلف تو دلها بسته وی غمزهٔ خونخوار تو جانها خسته

به کشتگان رهت، برگذر، به رسم زیارت به خستگان غمت، در نگر، به رسم عیادت

فیض نخست‌، صادر اول، ظهور حق مرآت وحی، رایت دین، آیت هدا