خجلت

گرچه مطلب نیست در پیغام دردآلود من خجلتی دارم،که نتوان گفت، از پیغام خویش

از خجلت مداد تو در ظلمت دوات آب حیات کم شده در چشمه سارها

بنشست پیش قدّت سرو چمن ز خجلت وانگه به پای ماچان بنگر که ایستاده

بهار آبروبم صد خزان خجلت به بر دارد شکفتن در مزاجم نیست رنگ زرد رامانم

بی ‌نم خجلت نمی‌باشد سر و کار طمع جنس استغنا عرق دارد به بازار طمع

به خدا سوگند ای میر که از خجلت تو رگ و پی بر تن ماری کندم مونیشی

نم خجلت ز هستی همت من برنمی‌دارد که می‌ترسم عرق سرمایهٔ آب بقا گردد

اجل از بیم خجلت سوی من ناید چو می داند کزو من چاره درد دل بیمار می خواهم

ز اشک آتشین خط شعاعی گشته مژگانم ز خجلت شمع دزدد گریه را در آستین از من

کرد مهمان خانه خانهٔ خویش را از غم و از خجلت این ماجرا