پرواس

پریشانی ندارد موج اگر دریا عنان گیرد گواهی می‌دهد حالم که بی‌پرواست یار من

نسیم حسن بی‌پرواست، خودداری نمی‌داند به کنعان می‌رود هردم ز مصر و بازمی‌گردد

سر مژگان تو در کاوش دل بی پرواست نیشتر از رگ بیمار چه پروا دارد؟

ز شور حشر چه پرواست راست کیشان را؟ مصاف مانع رقص علم نمی گردد

از اجل این قوم بی پرواستی استوار از «نحن نزلنا»ستی

از خط سبز چه پرواست لب لعل ترا؟ چه زیان موج به سرچشمه کوثر دارد؟

یوسف نه متاعی است که در چاه بماند از دیده بدخواه چه پرواست سخن را؟

بود از دولتیان رشوه‌خوری بی‌پروا گفت در رشوه‌خوری حیف که او بی‌پرواست

شرطه بی پرواست کشتی را به ساحل می برد ناخدای بحر دل گرداب باشد بهتر است

اشک طوفان کوششی از بهر تعمیرم فرست سیل بی پرواست طبل آرمیدن می زند