نیشتر

فرداست که در دشت وغا تیر خدنگت بدخواه ترا بر رک جان نیشتر آید

ور قدم بر بساط سبزه نهم سبزه در حال نیشتر گردد

در پرده دل گر همه یک قطره خون است چون آبله صرف قدم نیشتری کن

قهرش به سخن تیغ و به دم نیشترم کرد زهر دل کافور مزاج نظرم کرد

جوشش سرمستیم ز برق پسندد نیشتر اندر رگ سحاب شکستن

ترا چو آبله از خار بشکفد صد گل اگر ملاحظه از زخم نیشتر نکنی

زدست خواجه از ابرام زر بیرون نمی آید ازین رگ خون به زخم نیشتر بیرون نمی آید

در رهم نیشتری خاست زهر قطره ی اشک اثر دیده ی گریان و دل پر خون بین

با دلم آن‌چه کند مژه تو نیشتر با رگ شریان نکند

... و سرکا [سرکه] و نمک را به دهان بدارذ بسیار تا آن مواد بذ را آنجا خشک کند … و اگر بِه نشود به نیشتر بیازند گِرد اندر گردِ آن دندان تا آن عصب را از آن دندان جدا کند … وگر این همه بکنی و بِه نشوذ و درد ننشیند دندان را ببایذ کندن یا داغ بایذ کردن و اگر کاواک [تهی] بوذ ناچاره ببایذ کندن که جزین روی نبوذ.

ز سینه تا به لب آئین نیشتر دارم حدیث از جگر پاره می‌کنم تفسیر