مندی

به شهری کجا برگذشتی سپاه نیازارد زان کشتمندی به راه

مندیش کز غم تو دل آزار گشته ام یا نیز نیستم به دل و روح چاکرت

برومندی بود از حسن عشق پاک را صائب زخال سبز لیلی بخت مجنون سبز می گردد

کمندی حلقه‌وار افکنده بر دوش ز هر حلقه جهانی حلقه در گوش

کمندی و تیری تو را یار و بس جز ایزد پناهت مبادا و بس

طلب کرد بر باره چون ره ندید کمندی برافکند و بالا دوید

خردمندی و فر و اورنگ او مهی و جوانی و آهنگ او

داری تف عشق‌، از تف دوزخ مندیش کن آتش او هیزم‌، این آتش توست

خردمندا، مراد ایزد از دنیا به حاصل کن مراد او تو خود دانی چه چیز است ار خردمندی

بدو مام گفتی که تخت آن تست هنرمندی و رای و بخت آن تست