ملک الموت

ملک الموت چون فرشته بود جنس او شو که با تو یار شود

پس هشتاد و پنج خرم و شاد ملک الموت ازو نیارد یاد

ملک الموت مال و عیسی حال بذل بسیار و حرص اندک توست

با ملک الموت عشق سود نکردیم گرچه به زاری و زور باز چخیدیم

و سلیمان بن داوود (ع) گفت ملک الموت را که چرا میان مردمان عدل نکنی؟ یکی بزودی می بری و یکی را بسیار می گذاری؟ گفت، «این به دست من نیست. بر نام هر یکی صحیفه ای به دست من دهند. چنان که فرمایند می کنم».

موسی بدانست که ملک الموت است، گفت: «جئت تقبض روحی؟» آمدی تا قبض روح ما کنی؟ گفت آری، ما را فرستادند تا قبض روح تو کنیم اگر خواهی. موسی سر بر زمین نهاد، گفت: خداوندا! چندان زمان ده که مادر را و عیال را باز بینم، و ایشان را وصیّتی کنم. وی را زمان دادند، و بر مادر آمد و زودتر از آن بود که هر بار وعده زیارت بودی. گفت: ای جان مادر! چونست که این بار زودتر آمدی، و نه بوقت خویش آمدی.

گفت آن روز ربّ العزّة او را خلیل خود خواند. و گفته‌اند: ملک الموت بصورت جوانی در سرای خلیل شد، و خلیل او را نشناخت، گفت بدستوری که درین سرای آمدی؟

هست از تو عطاها و خطا نیست زهی شاه عیسی عطائی، ملک الموت خطائی

آنکه در وقعه چو با تیغ فرو کوبد پای دست برسر بگریزد ملک الموت بدو

ز مردنت ملک الموت در فلک نازد چنانکه عیسی از احیای زنده در کنعان