عزراییل

دانی که این آفتاب چیست؟ نور محمدی باشد که ازمشرق ازلی بیرون آید؛ و ماهتاب دانی که کدام است؟ نور سیاه عزراییلی که ازمغرب ابدی بیرون رود. «ربُّ المَشْرِقَیْنِ وَ رَبُّ المَغْرِبَیْن» این سخن بغایت رسانیده است و بیان این شده است. هرگز این سوگندها ترا روی نموده است که «والطوّرِ، و التّینِ و اللّیلِ و الضّحی»؟ این همه بدان ماند که می‬گوید: بجمال تو، و بروی زیبای تو. لَعَمْرُکَ بجان پاک تو و بِقَدّو بالای تو؛ و چون گوید: واللیلِ، بدان ماند که گوید: بِزُلف عَنْبَر بوی تو و بگیسوی چون هندوی تو.

تیغت آن یادگار عزراییل ملک‌الموت یک جهان بدخواه

چند عزراییل سان به سجده برسیم چند چو قارون حریص در طلب زر

سپند چشم بد تا چند سوزی هر زمان خود را که اندر چشم عزراییل کم از یک سپندانی

زال پنداشت هست عزراییل بانگ برداشت پیش گاو نبیل

زانکه بر دشمن نفیرش بانگ عزراییل زد بر شهیدان محبت صور اسرافیل شد

چنگ عزراییل گویی در دم شمشیر توست زان بمیراند جهانی را چو کین ‌توزی ‌کند

گفت عزراییل در من این چنین یک نظر انداخت پر از خشم و کین

غازیانش کز ملک بیشند در روز غزا هریکی در قبض جانها چو عزراییل شد

از دو چشمش تیز گردد ساحری ابلیس را وز لبانش کند گردد تیغ عزراییل را