معنی کلمه مرسی در لغت نامه دهخدا
مرسی. [ م ُ سا ] ( ع ص ، اِ ) اسم مفعول است از مصدر ارساء. رجوع به ارساء در ردیف خود شود.
- مرسی المزاد ؛ عقد قرارداد مزایده بر کسی که برنده شده و بالاترین بها را پیشنهاد کرده است.
|| ( مص ) برجای بداشتن. ( دهار ).
مرسی.[ م ُ سا ] ( ع اِ ) به معنی مَرسی است یعنی لنگرگاه.
مرسی. [ م َ ] ( اِخ ) شهری است به تونس با 14 هزار تن سکنه و دارای آبهای معدنی.
- پیمان مرسی ؛ پیمانی است که بین فرانسه و تونس منعقد گشت و بموجب آن پیمان باردو ( 1881 م. ) تعدیل شد و تونس تحت الحمایه فرانسه گشت.
مرسی. [ م ِ ] ( فرانسوی ، صوت ) سپاس. تشکر. متشکرم. سپاسگزارم. ممنونم.
مرسی. [ م ُ ی ی ] ( ص نسبی ) منسوب به مرسیة که از بلاد مغرب است. ( از الانساب سمعانی ). رجوع به مرسیة شود.
مرسی. [ م ُ ] ( اِخ ) لقب احمدبن عمر، مکنی به ابوالعباس و ملقب به شهاب الدین. فقیه و صوفی قرن هفتم هجری.اصل او از مرسیة است و ساکن اسکندریه بود و اهالی اسکندریه تا امروز نیز به وی اعتقادی شدید دارند. مرسی به سال 686 هَ. ق. درگذشت. ( از الاعلام زرکلی ج 1 ص 179 بنقل از النجوم الزاهرة و الرحلةالورثیلانیة ).
مرسی. [ م ُ ] ( اِخ ) لقب حسن بن عضدالدوله علی برادر المتوکل علی اﷲ ملک اندلس ، مکنی به ابوعلی و مشهور به ابن هود. فیلسوف و متصوف قرن هفتم هجری. به سال 633 هَ. ق. در مرسیة متولد شد و با اینکه پدرش نایب السلطنه آنها بود وی به تصوف و حکمت و طب پرداخت.و سپس به حج رفت و ساکن شام گشت و به سال 699 هَ. ق. در دمشق درگذشت. او را به ضلالت و پیروی از وحدت وجود متهم کرده اند. ( از الاعلام زرکلی ج 2 ص 221 بنقل از القلائد الجوهریة و شذرات الذهب و فوات الوفیات ).
مرسی. [ م ُ ] ( اِخ ) لقب محمدبن جعفربن احمدبن خلف بن حمید بلنسی مرسی ، مکنی به ابوعبداﷲ از ادیبان اندلس و عربی دان و آشنا به قرائتها. اصل او از «اسیلة» است و به سال 513 هَ. ق. متولد گشت و مدتی عهده دار منصب قضا در بلنسیه بود و به سال 586 هَ. ق. در مرسیة درگذشت. او راست : شرح الایضاح از فارسی ، شرح الجمل از جرجانی که هر دو در علم نحو است. ( از الاعلام زرکلی ج 6 ص 300 بنقل از بغیةالوعاة و کشف الظنون ).