مجمر

چو بیضه پاره شد بر مهر عنبر چو عود خام سوزندش بمجمر

گفتی چرا کشی سر زلف معنبرم گویم که سازمش ز دل خویش مجمری

ز آه عاشقان اندیشه‌ای اختر نمی‌دارد ز دود تلخ پروا دیده مجمر نمی‌دارد

چو عود خوش نفسم چون شکر زبان شیرین زمانه زان زتف غم دلم چو مجمر کرد

درد و داغ عشق را در دل نهفتن مشکل است این سپند شوخ، مجمر می کند گنجینه را

بسدّین مجمر است یا لاله، آذرین جام، یا که گلنار است؟

از جمله موارد دیگری که این فرضیه را مورد تأیید قرار می‌دهد کشف مجمر (آتشدان) کوچکی در درون بقعه از جنس سنگ مرمر است. مردم شوشتر بر این اعتقاد بودند که اگر زن نازا بر روی این سنگ بنشیند و بر روی آن حرکت کند بارور خواهد شد. بدون شک ریشهٔ این باورها به گذشته و به آداب و رسوم باستانی مرتبط با آناهیتا بازمی‌گردد.

آتش مقدس درون مجمر بزرگی از جنس برنز روشن نگه‌داشته می‌شده‌است.

نمی آرد به سامان سیم و زر حرص سیه دل را همان از مجمر زرین پریشان دود می خیزد

این خال به منظرت نشسته یابر مجمر بود سپندی

آرزو در دل غم دیده ما آه شود رگ خامی برد از عود برون مجمر ما

دامنت خواهم گرفت امشب چو مجمر ور به من بر فشانی آستین من جان بر افشانم چو شمع