ماه روزه

چون ماه روزه گرچه به لب مهر داشتم سررشته حساب مرا داشت عالمی

به ماه روزه ترا تهنیت از آن کردم که آن موافق آن طبع و سیرت پاکست

بهار و ماه روزه مژده آوردند سوی تو ز نعمت‌های مستصفی و دولت‌های مستوفا

اگر گویند ماه روزه آمد نیابی جام جان افزای مستان

باد ماه روزه‌ات میمون و هر ساعت زنو ابتدای دولتی کان را نباشد انتها

یکی دیگر از احکام دیانت بابی روزه می‌باشد. بر هر فرد بابی بالغ واجب است که در ماه روزه دیانت بابی، روزه بگیرد در باب هیجدهم از واحد هشتم کتاب بیان ذکر شده‌است که نوزده روز آخر سال بیانی را روزه بگیرند و تا سن کسی به یازده نرسیده روزه بر او واجب نیست و همچنین پس از چهل دو سال واجب نخواهد بود و مدت هر روز از طلوع شمس است الی غروب و حقیقت روزه در آن باب مفصل تشریح شده‌است.

ز ماه روزه حسن آن پری پیکر دو چندان شد از آن مهر خدایی ماه من خورشید تابان شد

در ماه روزه طره پریشان چه می روی؟ می خور که در زمانه شب عید بوده است

چو ماه روزه از اوج سما شد ز نور روزه دوران بی ضیا شد

ماه روزه رفت و رخ بنمود عید میر میخانه سر خم باز کرد

۴ یا ۵ روز اضافی را به ابتدای آخرین ماه اضافه می‌کنند که ماه روزه است و دستور داده شده که طی آن از دوستان و فقیران پذیرایی شود. وقتی این چند روز پذیرایی به پایان رسید، روزه را شروع می‌کنند. بلافاصله بعد از ماه روزه، جشن بزرگ نوروز فرا می‌رسد که از جانب بهائیان دوباره تقدیس شده و اهمیت یافته‌است.

زانجا که دین توست ز هر مه‌ که نو شود پیوسته ماه روزه بود اختیار تو