غان

آن همه مرغان چو بی‌دل ماندند همچو مرغ نیم بسمل ماندند

در نیاید چشم بیدارش به خواب بر سر هر کو رسد افغان ما

هر شب از تسبیح خود فوج ملک مانند باز بس که بر اوج فلک فریاد و افغان من است

ز نخچیر دشت و ز مرغان آب همی یافت خواهنده چندان کباب

تا کنم ارمغان بدرگاهش چو دل و دیده برخی راهش

گویاترم ز بلبل امّا ز رشک عام مُهر است بر دهانم و افغانم آرزوست

باز افتاده به یاد رخ جانان دل من که چو نی می کشد امشب همی افغان دل من

از جای بلند آمده است این سخن دور خوش باد فغانی نفست این چه کلامست

در هجر توام کار به جز آه و فغان نیست در پیش توام دان که زبانم به دهان نیست

شب آمد از کجا جویم فغانی یار همدردی به آه و ناله دیگر هم‌زبان من که خواهد شد