رویین تن

تو آنی که گفتی که رویین تنم بلند آسمان بر زمین بر زنم

زره، در بر و دوش رویین تنان به صد چشم، حیران تیغ و سنان

تویی که چون کمر کارزار در بندی سردوات که رویین تنست برداری

بفرمود کان کو کمند افگنست به زرم اندرون گرد و رویین تنست

رویین تنی شو از پی محنت کشی که نیست این شش جهات عالم دون کم ز هفتخوان

اگر رویین تنی جسم آفت توست همان جان فریدون شو که بودی

حسود جاه تو گر نیست جز که رویین تن شود ز صدمت بأست میان فرو چون طاس

گرز را دانی ‌که باید برنهد بالای برز بهمن لهراسب‌فر اسفندیار رویین تن

وگر باره زیر اندرش آهنست شگفتی روانست و رویین تنست

فریادرس تو باش که گر فتنه ره زند کی ره توان برستم و رویین تنش گرفت