مؤبد

به روز چهارم برآشفت شاه بر آن مؤبدان نماینده راه

که از بینوا مؤبد عبدالعلی بماناد تا حشر نامی جلی

همه مؤبدان پیش او بنده‌وار ابا یاره و طوق و با گوشواره

که پیریست هشیار با مؤبدان نژادش ز ایران و اسپهبدان

شنیدم من از مؤبد مؤبدان ز اختر شناسان و هم بخردان

صومعه‌ای که نیستش زمزمهٔ درودِ از او هست چو دیرِ مؤبدان، لایقِ نفت و بوریا

لب مؤبدان خشک و رخسارتر زبان پر زگفتار با یک‌دگر

تورا باد ملکی که داری مؤبد تو را باد کامی که خواهی میسر

گویا برات عمر مؤبد گرفته‌ایم پشتی که ما ز جسم به دیوار داده‌ایم

یکی جشن شاهانه آراستند بعقد گهر مؤبدان خواستند