مآرب

کزان دوزخ ناامیدی فتادم به بزم تو، یعنی بهشت مآرب

و انا لنی اعلی المآرب و المنی اعنی لقاء المرشد المضال

ضمیرش مهب ریاح فضایل جنابش محط رجال مآرب

ملیحی که جمع است در بزم وصلش فنون مقاصد صنوب مآرب

و قام هشام بعده ثم بعده ولید قضی منهاالمآرب ولوطر

پی حصول مآرب که پا نهند براه همی تو گوئی سیل العرم بشهر سباست

که داری چو درگاه صاحب پناهی مقر مقاصد، محل مآرب

و وی را اندر آن سفر از مرقعه‌ای و سجاده‌ای و عصایی و رکوه‌ای و حبلی و کفشی یا نعلینی چاره نباشد؛ تا به مرقعه عورت بپوشد و بر سجاده نماز کند و به رکوه طهارت کند و به عصا آفت‌ها از خود دفع کند و اندر آن وی را مآرب دیگر بود و کفش اندر حال طهارت در پای کند تا به سر سجاده آید و اگر کسی آلت بیشتر از این دارد مر حفظ سنت را، چون شانه و سوزن و ناخن پیرای و مکحله روا باشد؛ و باز اگر کسی زیادت از این سازد خود را و تجمل کند نگاه کنیم تا در چه مقام است. اگردر مقام ارادت است، این هر یکی بندی و بتی و سدی و حجابی است، و مایهٔ اظهار رعونت نفس وی آن است و اگر در مقام تمکین و استقامت است وی را این و بیش از این مسلم است.

ای شسته از مطالب ارباب جیفه دست دامان شاه گیر که ذیل مآربست

رغبت بدین مآرب دنیا کجا کنند قومی که در موارد تسنیم و کوثرند